NVAGT Congres 2012

door Maya van Zelst

Een gestaltcongres op een plek waar verschil samenkomt, waar wereldse verbindingen elkaar raken en waar fris geurende ideeën hun verse grond vonden om te groeien.
Ik voelde me al tijdens de openingshappening verrast, ontwapend en hoopvol. Ik voelde geen onmacht of scepsis, ik werd geraakt door wat wij als kleine mens wél in handen hebben in deze grote wereld. Vooral door hoe we kijken, en met welke (romantische?) bril…

In onze samenleving -en daarmee dus in onze therapiekamer- is er een duidelijke nood aan gehelen, aan heel maken wat gebroken werd, aan verbinding creëren daar waar ze teloorging. Waar de droge grond gebarsten is, moet ze gedrenkt worden om terug tot beweeglijkheid te komen. We hebben nood aan een gemeenschappelijke grond, aan gedeelde waarde(n).
Veldgewaarzijn is vanuit ons denkkader een conditio sine qua non, en toch vraagt het energie dit levendig te houden en ervan doordrongen te blijven, dag na dag. Samen de wereld binnenbrengen in de ruimte waarin wij ons bewegen, brengt de nood om in de wereld te gaan staan als vanzelf tot leven.

Ik heb me -onder zoveel mensen- zelden zo verbonden gevoeld met zoveel wereldse invloeden tegelijk. Daarnaast dan nog de uitdaging om tegelijk te luisteren, te lezen, te zien, te voelen en ook nog eens boodschappen via twitter de wereld in te sturen… amai. Hoewel ik tot die ‘jonge generatie’ behoor, liet ik deze kelk met enige schaamte aan mij voorbij gaan. Een mens kan niet aan alle verwachtingen van deze samenleving voldoen, nietwaar?

Het congresveld werd opengesteld om omgeploegd, bemest en bezaaid te worden. Een veld bewerken brengt vuiligheid naar boven en kan deftig stinken, maar eens de grond klaargemaakt is, is er weer veel mogelijk. Dat bleek uit het continue samenspel van beeld en stem, van confrontatie en bevestiging, van originaliteit en amusement tijdens dit congres. Die regendans op zaterdagavond was er niets teveel aan.
Het was een voelbaar ‘gedragen’ congres, zowel organisatorisch als inhoudelijk leek alles vlot in elkaar de vloeien, badend in een vruchtbare en dus zuurstofrijke grond. Is het niet net dàt wat wij de wereld en onze cliënten willen bieden? Stevige grond en ademruimte.

De enige verdeeldheid die ik bij mezelf bespeurde, was het feit dat ik keuzes moesten maken wie en wat ik tot mij zou nemen uit dat rijkelijke aanbod. In wat of wie had ik het meest ‘goesting’ (zoals Jack het zo sappig verwoordde)? Welke voeding was het meest vernieuwend en verfrissend voor mijn lijf en leden en mijn hongerig brein? Ik koos voor lezingen en workshops die mij volmondig voedden, mijn aannames en normen overhoop smeten, mijn brillen vertroebelden of juist deden glanzen. Ik hoop voor jullie hetzelfde. De afwezigen hebben veel gemist (ook het verloren lopen, elke dag…).

Bij Eva Titus en de andere grootheden die ons te vroeg verlieten, speelt vermoedelijk ergens in een bloemrijk veld een minzame glimlach rond hun mond.
Een warme dankjewel aan de Congrescommissie en aan alle aanwezigen voor deze verrijking.